مشکل بزرگی که تازگی پیدا کردم و مطمئنا همه تازه مامانها باهاش دست و پنجه نرم کردن ریزش مو هست. خودم انتظارشو داشتم که بعد از زایمانم این اتفاق بیفته، (بخصوص که تو دوران بارداری موهام عجیب تقویت شدن) اما نه تا این حد! همه لباسهایی که عوض میکنم، تخت و بالش، برس، سرامیک ها، حتی لباسهای دخترم همه سرنخی از حضور من روشون جا میمونه و هر روز هم بیشتر میشه شدتش. دیگه دارم نگران این موضوع میشم و نمیدونم تا کی قراره به این شدت ادامه پیدا کنه؟
قبل از اینکه برم پیش متخصص خواستم راههای درمان خونگی و سنتی رو امتحان کنم. کسی پیشنهادی داره؟ کسی میدونه محصول جدید تونیک موی ط.ل.س.م جواب میده یا نه؟؟
هنوز خونه مناسب پیدا نکردیم. تو این مدت خیلی خونه دیدیم. خونه های چند سال ساخت که اصلا به دلم نمی شینه, نوسازها هم یا قیمت بالا هست یا خیلی نقلی اند, یا محیطشون خوب نیست و همچنان در جست و جوییم
عسلم ماشالا سنگینتر شده و بغلش که میکنم خیلی خسته میشم بخصوص به دستها و شونه م فشار میاد. می خوام از آغوشی استفاده کنم که تو خونه همراهم باشه و راحت تر باشم. نمیدونم مناسب این سنش (چهار ماه و نیم) هست و اصلا اینکه وسیله مفیدی هست یا نه؟
خیلی عجله دارم که بهش کم کم غذا بدم و تا حالا خودمو کنترل کردم. خودش هم خیلی اشتیاق نشون میده. نمیدونم باید طبق حرف دکتر صبر کنم تا شش ماهگی؟ نگران این هستم که اون موقع دیگه مثل الان علاقه نشون نده به خوردن
خدارو شکر کارهای خونه مرتب تر شده و مشکل سابق رو ندارم. کمی از حساسیتهام کم کردم و تو کوتاهترین فرصتی که پیش بیاد کارهای جزئی رو انجام میدم. عقیده دارم که بخش زیادی از مشغله ذهنیم مربوط میشه به کارهای عقب افتاده ی کوچکی که زمان زیادی هم برای انجامشون لازم نیست. از طرفی چون جزئی هستند در اولویت انجام دادن قرار نمی گیرند و به تعویق می افتند. به مرور حجمشون زیادتر میشه و همچنان ذهن درگیر انجام دادنشون میمونه. ( البته این مطلبو بطور دقیق تر سالها پیش تو یکی از کتابهای استاد کابوک خوندم و خیلی بهش اعتقاد پیدا کردم)
برای دخترم: عسل شیرینم هیچ چیز زیباتر از لحظه ای نیست که در حال گریه هستی و همینکه منو می بینی ساکت میشی و با تمام صورتت می خندی و در واقع میگی که منو میخوای. مطمئن باش من تا زنده هستم همیشه در کنارتم و برای این کار از خدا عمر بیشتری می خوام.
تو این پست میخوام بصورت ویژه از همسرم تشکر کنم بخاطر همه خوبی هاش:
× بخاطر اینکه وقتی خسته از کار میاد خونه عسل رو نگه میداره و سرگرمش میکنه که من یکم استراحت کنم
× خیلی وقتها من فرصت نمی کنم شام درست کنم و خودش زحمتشو میکشه
× صبح موقع رفتنش از خونه با دقت تمام کاراشو میکنه که ما بیدار نشیم، با وجودی که تازگیا خوابم خیلی سبک شده اما کم پیش میاد صبح ها متوجه رفتنش بشم
× بعضی شبها که عسل بدخواب میشه و با شیر خوردن نمی خوابه میبره تو سالن و اینقدر تو بغلش قدم میزنه و لالایی میخونه که یه خواب عمیق میره و تا صبح بیدار نمیشه
× وقتی میرم سرکار خیلی خوب از عسل مراقبت میکنه و با حوصله آروم نگه ش میداره. گاهی وقتها تمام مدت تو بغلش هست و از هر راهی برای آروم نگه داشتنش استفاده میکنه
× وقتی تو خونه هست خیلی از مراتب تعویض پوشک عسل رو انجام میده و تو دادن قطره بهش حضور ذهنش بهتر از من هست.
× وقتی میخواهم کارامو تو خونه انجام بدم منو تو اتاق تنها میذاره و عسلو نگه میداره و سکوت برقرار میکنه که تمرکز داشته باشم
× همه خرید های خونه رو خودش به عهده میگیره و همیشه هم موقع خرید یکی از گزینه هاش صرفا برای من هست، حالا میتونه میوه مورد علاقه م بستنی مورد علاقه م و یا بیسکویت و... باشه که سلیقه هامون توش متفاوته
× خییییلی از خواسته های خودشو بخاطر ما نادیده میگیره و در حد کفایت برای خودش قابل قبول هست و آخرش من با اصرار براش خرید میکنم
× موجودی یخچال، فریزر، نون، خشکبار و بقیه اقلام مصرفی خونه رو زیر نظر داره و همیشه زودتر از اونی که من آلارم خرید بدم تکمیل میکنه
× وقتی مهمون داریم تدارکات قبلی و پذیرایی از مهمون رو بعهده میگیره و از من میخواد فقط بشینم و باهاشون صحبت کنم
× وقتی چند روز خونه نیستم و تنها هست خونه رو خیلیییی تمیز و مرتب تحویل میده و کاملا مشهوده که قبل از اومدن من یه تمیز کاری حسابی کرده
× بعضی از کارهای خونه رو که من رغبتی به انجامشون ندارم (مثل بردن آشغالها، شستن سرویس بهداشتی، تمیز کردن ماشین و ...) بدون هیچ توقعی انجام میده
× به خونواده و فامیل های من خیلی احترام میذاره و با اینکه رفت و آمدمون خیلی بیشتر از خونواده خودش هست همیشه پذیرا هست و تو جمع ها و مناسبت ها و حتی مسافرت خونواده منو انتخاب میکنه با وجودیکه من هیچوقت اصراری نداشتم
× برای دوست هام و روابط دوستانه مون احترام زیادی میذاره و برعکس من که درمورد دوستاش قضاوت میکنم هیچوقت از طرف اون مشاهده نشده و منو آزاد میذاره در ارتباطاتم
× بخاطر دلگرمی و محبتش موقع زایمان که همراهیم کرد و سعی میکرد بهم تحمل بیشتری بده یا کاری کنه که درد اون موقع رو فراموش کنم
....
و بخاطر خیلی دیگه از محبت هاش که الان تو ذهنم نیست و یا قابل نوشتن نیستن خیلی خیلی متشکرم
اینجا نوشتم که علاوه بر قدر شناسی تلنگری هم برای خودم باشه که فراموش نکنم این همه خوبی هاشو. گاهی وقتها همه اینارو تو ذهنم میارم و غرق دوست داشتنش میشم اما نمیدونم چه راهی پیدا کنم برای قدردانی ازش.
خدایا میدونم تو همه این خوبی هارو توی مرد من قرار دادی و تو مارو سر راه هم گذاشتی تا به هم برسیم. خیلییی خیلیی ممنونم که این بنده خوبتو قسمت من کردی که هر چقدر شکرت کنم بخاطرش بازم ناچیزه. امیدوارم منم بتونم گوشه ای از محبتهاشو جبران کنم و از کنار من بودن همیشه شاد باشه
بلطف خدا و کم و بیش طبق برنامه عمل کردن و یکم کنار گذاشتن وبگردی ها رو غلتک افتادم. چند روز بخاطر کار همسر با دخترم خونه مامان بودیم و اونجا هم حسابی بهمون خوش گذشت بخصوص به عسل که حسابی سرش شلوغ بود و بجز مواقع شیر خوردن نوبت به من نمیرسید که باهاش باشم. از وقتی که برگشتیم خونه خیلی بیشتر باهاش وقت میگذرونم و از شیرین کاریهاش سیر نمیشم. اما یه مقدار کار عقب افتاده تو خونه دارم که به خودم فشار نیاوردم و کم کم انجام میدم. میخوام سعی کنم از بعضی حساسیتهام کم کنم. اما بعضی هاشون نمیشه. در واقع نمی تونم تعادل برقرار کنم بین کارهای خونه و گذروندن وقت با دخترگلم. احساس میکنم این روزها داره خیلی سریع میگذره و باید بیشتر از این استفاده کنم و در کنارش باشم. بخصوص حالا که درکش بالاتر رفته و خیلی خوب توجه ما رو میفهمه و اشتیاق نشون میده. دوست دارم شبانه روز 48 ساعته بود و اصلا نمیخوابیدیم و تمام وقتم در کنارش باشم و باهاش بازی کنم. وقتی بیداره تا میتونم ازش عکس و فیلم میگیرم و وقتی خوابه میشینم تماشا میکنم. تو خواب به چهره معصوم و آرومش نگاه میکنم و باور نمیکنم که این فرزندمون هست و من مامان این فرشته کوچولو شدم. غرق شکرگزاری از خدا میشم و میدونم هیچوقت نمیتونم بمعنای واقعی قدر دان و شاکر پروردگارم باشم فقط ازش میخوام تنهامون نذاره و تو تربیت و رشدش بهمون کمک کنه تا بتونیم امانتدار خوبی باشیم.
از وقتی برگشتم یه برنامه پاکسازی کلی برای خونه تو ذهنم دارم و بعدش هم یه تغییر دکوراسیون. اما بخاطر مشغله های همسر دست تنها هستم و هنوز عملی نشده. پروژه خونه یابی هم هنوز به نتیجه نرسیده و اون هم بخاطر کارهای همسری فعلا متوقف شده.
دلم برای دوران بارداری تنگ شده. به عکس و فیلم های اون دورانم با تعجب نگاه میکنم و باورش برام سخته که من اون نه ماه رو پشت سر گذاشتم. انگار اون مدت خودم نبودم و یکی دیگه نقش منو اجرا میکرد. اینا رو لطف و بزرگی خدا میدونم که همیشه همراهم بوده و نذاشت از سختی های اون دوران چیزی حس کنم یا تو خاطرم بمونه. وقتی خانم باردای می بینم اینقدر با حسرت بهش دقت میکنم تا گذشته خودم یادم بیاد، اما نمیتونم تصور کنم. البته از طرف دیگه هم احساس غرور بهم دست میده که این مسیر رو طی کردم و باتجربه ترم!! نمیدونم آیا بقیه هم این احساسات رو بعد از زایمان داشتن. برای من این دوران شده نقطه عطف زندگیم. وقتی خاطرات این روزهامو تو سال قبل مرور میکنم خودم می فهمم که رشد کردم و تا حد زیادی تفکرم و دیدم به مسائل تغییر کرده. پارسال این روزها تازه متوجه بارداریم شده بودم و در کنار خوشحالی نگرانی هایی هم داشتم در مورد آینده مبهم و اینکه همه چی بخوشی تموم بشه و در مورد ظاهر خودم که چقدر تغییر میکنم چه شکلی میشم آیا باز هم مثل اول برمیگردم و ... حالا میبینم خیلی بهتر از اون چیزی که میتونستم تصور کنم پیش رفته. باز هم میرسم به جایی که فقط میتونم بگم خدایا سپاس و سپاس...