تجربه ای ت ل خ

دیروز عصر بهمراه یکی از دوستان و پسرش، عسل رو بردم پارک. طبق معمول ما تماشاچی بودیم و پسر دوستم از وسایل پارک استفاده می کرد اما همین که همراهمون بود خیلی برای عسل خوب بود و کلا با بچه ها رابطه ی خوبی داره و با تمام کارهاشون می خنده. موقع برگشتن وقت اذان بود و پیشنهاد دادم که با هم بریم مسجد محله. چند وقته که خیلی دلم هوای اونجارو داشت و حتی گاهی وقت نماز نزدیک مسجد بودم ولی همیشه نگران این بودم که موقع نماز مجبورم عسل رو تنها بزرام و بهمین خاطر از بعد از تولدش اصلا تو نماز جماعت شرکت نکرده بودم حالا بماند که قبلا هم یکی دوبار فقط! با وجود دوستم و بخصوص پسرش یکم خیالم راحت بود. یه پسر بچه ی دیگه هم تو مسجد اومد بهشون ملحق شد. اما وسط نماز صدای گریه عسل بلند شد و اوج گرفت. بهش نگاه میکردم و سعی کردم متوجه خودم بشه اما فایده نداشت. نفهمیدم چجوری نماز تموم شد گرفتمش تو بغلم دیدم صورتش زخمه همینطور دست پسر دوستم. گفت که اون پسر بچه با ناخناش زخمی شون کرده. با دیدن زخم صورت عسل دلم کباب می شد. یکم اونجا بهش شیر دادم پسر بچه هم به مامانش پناه برده بود. جالب بود که مامانش اومد پیشم بجای عذر خواهی میگفت چرا نمازتو قطع نکردی؟!! آخرش هم که دید خیلی وضعیتشون ناجوره می گفت تقصیر من هست که کوتاه کردن ناخن هاشو عقب انداختم!! عسل که آروم شد سریع برگشتیم خونه و زخمش هم بیشتر خودشو نشون داد. خیلی غصه دار شدم و شب خوابم نمی برد بیشتر خودمو مقصر می دونم. تجربه ی بدی شد برام و بعد از این دیگه چنین تصمیمی نمی گیرم. از طرفی هم به این فکر می کنم که وجود اون پسر بچه ی ... باعث میشه حداقل من از خیر نماز جماعت بگزرم.

تعطیلات گذشته متاسفانه همسر سرماخورد و پیشنهاد داد که عصر بریم بیرون اما دیدم تو خونه بهتر میتونه استراحت کنه و البته از این موضوع ناراحت شدم تا اونجا که به یه بهونه کوچیک باهاش بحث کردم در صورتیکه میدونم کاملا حق با اون بوده. برای تعطیلات پیش رو فعلا برنامه ای نداریم چون برنامه کاری همسر مشخص نیست. ولی برای من این بی برنامه بودن بهتر هست از این که برنامه ریزی کنیم و بعد بهم بخوره

چند وقته که خیلی بیشتر از قبل به نظم و نظافت خونه اهمیت میدم. تا روزهای آخر بارداری که خونه بودم بهمین منوال بود اما بعد از اومدن عسل ناچار شدم بعضی حساسیتهامو کم کنم و تو هر فرصتی می شد به خونه رسیدگی می کردم اما مسلما دیر به دیر حالا این وسط همسر خیلی از کارهارو می کرد اما به مرور متوجه شدم که کیفیت کار من با اون خیلی متفاوته و لازمه خودم رسیدگی کنم. حالا خدارو شکر بهتر وقتمو مدیریت میکنم و میتونم راحت به کارهای خونه و بچه برسم اما دیگه بدنم توانایی قبل رو نداه و خیلی زودتر خسته میشم. بعضی وقتها شب موقع خواب متوجه درد و کوفتگی بدنم میشم. نمیدونم مامانهای ما چجوری بدون امکانات امروزی چندتا بچه رو بزرگ کردن!!؟ خدا بهشون سلامتی و طول عمر بده.

من با وجود علاقه ی زیادم و اعتقادم به داشتن دو سه تا بچه ی همسن و سال فعلا به این موضوع اصلنننننن فکر نمی کنم