هفته های آخر

دیگه تا اومدن کوچولومون نهایتا 3 هفته مونده و صبر ما بریده دیگه. همه چی آماده هست فقط جای اون خالیه. تمام کارهای خونه و مقدمات ورودش تموم شد. این شبهای آخر خیلی هشیار میخوابم و این احتمال رو میدم که که شاید خبری بشه. ترس و نگرانیم از زایمان خیلی کمتر شده و در عوض امید و توکلم به خدا بیشتر. هر چی باشه در حد توانم هست و از خدا می خوام که حسابی کمکم کنه. خودم هم که تلاشمو کردم و در کنار نرمش ها پیاده روی هام هم مرتب شده و هر شب با هم میریم اطراف خونه. توی این سیر و سلوک هم یک پارک جدید تو محله کشف کردیم که قراره دخترمونو ببریم اونجا بازی کنه

جالب اینجاست که موقع رفتن پر انرژی و سرحال از خونه بیرون میام و یعد از حدود 1 ساعت که بر میگردیم به نفس نفس افتادم و با صورتی برافروخته میرم دوش میگیرم تا روبراه بشم. پله های خونه دیگه طاقت فرسا شده و تمام سعی خودمو کردم که تا میتونم تحملشون کنم اما واقعا برام سخت بود و یکی دو روز هست که کوچ کردیم به خونه پدری و کارهام خیلی کمتر شده و البته رسیدگی ها بیییشتر. دیگه فکر نکنم بتونم تا بعد از زایمان به خونه  برگردم اما خیالم از همه جهات راحته. البته همسر میره و سر میزنه سفارشات لازم انجام میشه. از حالا دلم تنگ شده برای کاشانه مون

ورجه وورجه های فسقلی همچنان و با همون قدرت ادامه داره و تنگی فضا هنوز نتوسته جلو حرکتهاشو بگیره. قروبنش برم کی بشه که جلو خودم دست و پاهای نازشو تکون بده